Łuszczyca to nie tylko choroba skóry
Nawet 20% chorych na łuszczycę cierpi też na łuszczycowe zapalenie stawów.
Najczęściej łuszczycowe zapalenie stawów (ŁZS) pojawia się u chorych z rozpoznaną już łuszczycą skóry. Jednak u niektórych pacjentów chorobę rozpoznajemy zanim pojawią się charakterystyczne wykwity skórne. Jest to możliwe dzięki poznaniu całościowego obrazu klinicznego stanu pacjenta i informacjomuzyskanym podczas wywiadu rodzinnego (łuszczyca skóry lub paznokci u bliskiej rodziny).
Objawy choroby
Choroba może mieć odmienny przebieg u różnych chorych. Najczęściej zapaleniem objętych jest niesymetrycznie kilka stawów, np. staw kolanowy, skokowy czy łokciowy. Mogą być też zajęte pojedyncze dystalne stawy palców rąk lub stóp (charakterystyczny obraz „rzodkiewki”).
Czasem proces zapalny obejmuje symetrycznie stawy rąk i stóp, a choroba wymaga różnicowania z reumatoidalnym zapaleniem stawów (RZS). Zwykle nie stwierdza się w surowicy charakterystycznego dla RZS czynnika reumatoidalnego.
U części chorych łuszczycowe zapalenie stawów przypomina przebiegiem zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa z zapalnym bólem kręgosłupa i stawów krzyżowo-biodrowych.
Leczenie łuszczycowego zapalenia stawów
Specjalista reumatolog zazwyczaj zaczyna terapię od leków klasycznych, modyfikujących przebieg choroby z grupy DMARD (ang. disease-modifying antirheumatic drugs), do których należą: Methotrexat, Sulfasalazyna lub Leflunomid. Leczenie ustalane jest indywidualnie dla każdego chorego, zależnie od aktywności i przebiegu ŁZS. Jeśli terapia lekami klasycznymi okaże się nieskuteczna pacjenci są kwalifikowani do terapii lekami biologicznymi.
Cele leczenia ŁZS:
• zmniejszenie lub ustąpienie bólu, sztywności, obrzęku,
• poprawa sprawności w zajętych chorobą stawach,
• polepszenie jakości życia,
• zahamowanie postępu choroby i zapobiegnięcie niepełnosprawności,
• ponadto leki stosowane w leczeniu ŁZS zmniejszają lub powodują ustąpienie zmian skórnych.